Kekatayang ibiye (Atin siyang ibahagi). Sa
pagmamagandang-loob ng Panginoon sa atin, pinili Niyang manahan sa atin,
datapwat di tayo karapat-dapat tumanggap sa Kanya. Ang pakikipamuhay Niya sa
atin ay nagbubunsod ng labis na galak at tuwa sa atin. Ang ating buhay ay
napupuspos ng Kanyang grasya at pagpapala sa tuwing sinusunod natin ang kanyang
kalooban, sa tuwing nabubuhay Siya sa ating buhay. Walang pagsidlan ang sayang
ramdam natin sa mga pagkakataong ito. Nag-uumapao ang saya (over-flowing joy).
Salamat ang sambit ng ating mga labing nakangiti (gratitude). Di sapat para sa
atin ang magpasalamat lamang. Tila baga meron pa tayong magawa upang kahit
papaano eh masunglian natin ang regalong kaloob sa atin. Higit sa salita,
tinutulak tayo ng ating pusong puspos ng galak na gumawa ng tama, na ibahagi
ang sayang nararanasan natin (sharing the experienced love, thus service to
others). Mula sa tuwa at pasasalamat tayo ay tumungo sa pagkakawang gawa,
pagbabahagi sa sayang naranasan natin mula sa ating Panginoong buhay.[2]
[1] Maari nating itanong sa ating mga sarili “Nakikita ba ng
aking kapwa ang Pangionoon sa aking mga gawi at kilos? Nararanasan ba niya ang
Panginoong buhay sa aking buhay? O Sa tuwing nakikita niya ako ay nasasabi na
lang niyang ‘Diyos ko, OMG!!!?’”
[2] Sa puntong ito maaaring palawakin ang talakayan gamit
ang panukala ng PCP II sa Church of the Poor. Walang labis na dukha na walang
maibibigay. At walang labis na mayaman na walang matatanggap. Sa gitna ng
kahirapan ng buhay, meron pa ba tayong maibabahagi? Opo. Meron. Isa rito ay ang
kwento ng karanasan mo sa Panginoon (faith-experience or God-experience). Yung
mg kwento ng tuwa at saya ay malaking bagay na iyong maibabahagi sa iyong
kapwa, di lahat meron niyan. Mapalad ka.
No comments:
Post a Comment